Contact met het hiernamaals

Of je nu gelooft in een leven na de dood of niet, als je op zo’n wrede, abrupte manier een dierbare hebt verloren als wij dan kun je je er niet bij neerleggen dat ons Tinkeltje voorgoed uit ons leven verdwenen is. Het is ook zo onrechtvaardig, je kan het als nabestaande eenvoudigweg niet accepteren! Nou ben ik een heel nuchtere Brabander, maar in deze periode ga je op zoek...... Op zoek naar antwoorden op al die vreselijke vragen, op zoek naar je geliefde dochter, op zoek naar mensen die je helpen het contact te herstellen...

Ria, Mariëlle en ik willen weten hoe Tinka de laatste minuten van haar leven heeft meegemaakt. Het klinkt misschien gek, maar we willen weten of het goed met haar gaat. En of ze kan volgen wat er zich na haar dood hier op aarde allemaal heeft afgespeeld. Je hoopt op een signaal uit de geestenwereld, op een geruststellend bericht...

We herinneren ons nog heel goed wat de kaartlegster ons vertelde toen Tinka nog vermist was. Ze las in de Tarotkaarten over een wit huis met een puntdak en een dakkapel, omgeven door veel groen. Nu weten we dat de plaats waar Tinka is vermoord volledig beantwoordt aan deze omschrijving... Ze zag een lange slungelachtige man, die verward en chaotisch is. Het past feilloos op Arno, die toen nog niet in beeld was als verdachte! En dan de auto, die in een garage bij een huis zou staan. Het klopt allemaal als een bus.

En er is de afgelopen tijd meer gebeurd dat je niet met je boerenverstand kunt verklaren. Een paar maanden na Tinka’s dood komt Ria beneden en wordt plotseling helemaal omgeven door een geur van bloemen. Het is precies dezelfde geur die in ons huis hing toen we na de crematie alle rouwboeketten thuis hadden hangen... Ik ruik niks bijzonders, maar Ria is heel zeker van haar zaak. Hoe kan dat? Komt de geur automatisch weer bij haar boven omdat ze terugdenkt aan dat beladen moment? Of is het een teken van boven?

Bij een andere gelegenheid ruikt Ria in onze slaapkamer het parfum van Tinka. Alleen in onze slaapkamer en verder nergens in huis. Ze is geschrokken, maar ziet het als een boodschap van ons overleden kind. Zo van: ik ben in de buurt hoor mam, ik leef met jullie mee! Het zijn aangrijpende incidenten waar we ons als ouders in al onze wanhoop onwillekeurig aan vastklampen.

Een plotselinge scheur in het glas van een foto van Tinka in het huis van Mariëlle zien we ook als een signaal. Een barst als symbool van Tinka’s boosheid over het leed dat haar en haar familie is aangedaan door de brute moord! De avond ervoor was het glas nog heel, en nu is het beschadigd! Zoveel toeval moet een betekenis hebben.

Tot tweemaal toe ziet Ria Tinka in een flits in onze huiskamer! Met haar lange blonde haren staat ze over mijn schouder heengebogen en kijkt of ik geen verdriet heb. Het beeld is even heel scherp en dan is het net of het in duizenden glasstukjes uiteenvalt. Ons verlangen om met Tinka in contact te komen wordt steeds intenser. Het brengt ons uiteindelijk bij Marja Kerremans. Zij is gespecialiseerd in séances met het ouijabord. Het ‘kruisje-bord’ wordt het ook wel genoemd.

Met gemengde gevoelens zitten we op een avond rond het bord. Een beetje skeptisch, maar ook verwachtingsvol. Marja legt uit hoe het werkt.

Op het bord staan in een rondje alle letters van het alfabet. In het midden bevinden zich de woorden ja en neen. Boven het bord houden we met z’n vieren een horizontaal kruis in evenwicht. Ieder met een vinger onder één van de uiteinden. Onafhankelijk van elkaar kunnen we onmogelijk met het kruis manipuleren.

Dan wordt er contact gezocht met een overleden persoon of een geest en er worden vragen gesteld. Het kruis beweegt dan in de richting van de woorden ja of nee, of wijst een reeks letters aan, die een woord vormen.

Een eerste geest meldt zich, zegt Marja. Ze vraagt naar de naam. Het kruis beweegt zich naar de letters en vormt de naam TOOS. Dat is de overleden moeder van onze vriendin Emmy, die ook bij de séance aanwezig is! Zou het werkelijk waar zijn? Mijn argwaan is nog niet verdwenen. We duwen dat kruis toch zeker zelf naar de letters toe? Maar ik merk dat er niet mee te knoeien valt. Als vanzelf worden de letters aangetikt...

Er volgt een gesprekje en er worden wat vragen gesteld door Emmy. De antwoorden worden gegeven via de letters. Alle aanwezigen zijn nu volledig in de ban van het ouijabord.

Opnieuw komt de geest van een overleden persoon aan het bord. Op de vraag of het een vrouw is wordt met ja geantwoord. Marja vraagt of ze door het licht is gegaan. Als dat niet zo is hebben we te maken met een dolende geest. Weer is het antwoord ja. Deze overledene is volledig toegetreden tot de gelukzaligheid aan gene zijde. Even steekt de argwaan bij mij weer de kop op. Dit klinkt toch wel erg vaag allemaal!

Maar dan beweegt het kruis zich langzaam naar de T. Vervolgens naar de I en dan naar de N. Ik hou mijn adem in, terwijl de K en de A worden aangetikt.

Ineens ga ik hevig trillen en begin te huilen. Tinka is er! Vol van emotie kijken we allemaal naar het bord. Door mijn tranen zie ik hoe de volgende woorden zich vormen: NIET HUILEN, PAPPA. Verbijsterd zie ik het gebeuren.

Ria vraagt of Tinka de laatste momenten van haar leven pijn heeft gehad. Neen, is het antwoord. Is het snel gegaan, willen we weten. Weer antwoordt ze neen.

‘Heb je aan ons gedacht?’ vraagt Ria en dan is het antwoord ja. Dan stellen we de vraag of we nog wat kunnen doen. En Tinka zegt: PAPA, ZOEK ARNO, OPPASSEN, HIJ WEET MEER.

Nu willen we alles weten.
Ben je bij opa en oma? Ja.
Heb je gemerkt dat je in het water werd gegooid? Neen.
Heb je gemerkt dat Arno veranderde? Ja.
Heeft het met jaloezie te maken? Ja.
Dus niet met geld? Neen.
Heb je gedreigd naar de politie te gaan? Neen.
Kende je Angelo? Ja.
Kende je Betty? Ja.
En kende je Jack? Neen.
Heb je het aan zien komen? Neen.
Heb je het stroomstootwapen gevoeld? Ja.
Heb je de klap met de hamer nog gevoeld? Neen.
Dan vragen we naar de eerste verjaardag van Semm, het dochtertje van Mariëlle. Tinka antwoordt via het bord: WAS ER WEL!
Wat vindt ze van het trieste einde van haar autootje? Het antwoord is glashelder en typisch Tinka: KUT...
Kan ze ons altijd zien? Ja, zegt ze.

De hele séance duurt anderhalf uur. En dan is Tinka plotseling weg van het bord. Verslagen blijven we achter met nog duizend en één vragen. Het is ons nog altijd niet duidelijk waarom Tinka vermoord moest worden.

Aan het einde van de avond weet ik nog steeds niet wat ik ervan moet denken. Het kan toch niet waar zijn dat we echt met ons overleden kind hebben gecommuniceerd! En toch is er een zekere rust over me gekomen. Het gaat blijkbaar goed met haar, vertel ik mezelf, ze is nog steeds bij ons en ze waakt over ons. En één ding is zeker: bij de moeilijke tijden die ons nog te wachten staan kunnen we een beetje steun van boven goed gebruiken...